Dunia Yang Menipu Si Cerdik Yang Naif

Apabila kita meluaskan tinjauan terhadap pengalaman manusia dalam beragama, persamaan dan perbezaan akan banyak bermain di fikiran untuk dicerna.

Biar pun berlatar belakangkan agama, budaya, lokasi malah masa yang berbeza, manusia boleh bertemu dengan pelbagai persamaan yang menghairankan. Hairan apabila mata memandang ia sebagai berpunca daripada agama. Tetapi kehairanan itu hilang, apabila kita insaf bahawa puncanya bukan agama, tetapi tabiat manusia.

Apabila manusia beragama, ada hasil yang terbit daripada agama, banyak hasil yang terbit daripada interaksi tabiat manusia dengan agama. Lalu, apa yang berlaku di kalangan penganut agama Kristian, boleh menyerupai banyak perkara yang berlaku di kalangan penganut agama Islam.

Inilah iktibar yang boleh diambil, apabila kita menghayati mesej yang disampaikan oleh sebuah filem animasi: Cloudy with a Chance of Meatballs 2.

Flint Lockwood adalah seorang anak muda yang bijak, tetapi naif. Kekaguman yang melampau terhadap tokoh saintis yang dipuja semenjak kanak-kanak, menyebabkan pandangan beliau menjadi buta terhadap impian-impian yang dijanjikan oleh Chester V, CEO kepada syarikat LIVE yang dikaguminya itu.

Segalanya luar biasa dan hebat, apabila nama Chester V muncul.

Flint Lockwood hanya ada satu impian. Menjadi perantis Chester V, dan bekerja dengan syarikat LIVE.

Beliau mengenepikan gerak hatinya yang berbisik bahawa ada sesuatu yang tidak kena.

Beliau mengenepikan ahli keluarga dan rakan-rakan, kerana taasub dengan Chester V.

Sehinggalah hampir-hampir nasi menjadi bubur, Flint tersedar bahawa Chester V adalah pemanipulasi.

Orang bijak yang jahat, mengambil kesempatan daripada orang bijak yang lurus bendul sepertinya.

Dan syarikat LIVE itu adalah LIVE kerana beliau mahu memandangnya sebagai LIVE, sedangkan LIVE itu adalah keterbalikan sebuah hakikat iaitu EVIL!

Inilah bencana taasub.

Bencana memuja manusia.

Kredit foto: Le Monde d’Animation

Mensesiakan akal dan hati yang diberikan oleh Allah agar kepatuhan kita bukan kepatuhan yang membabi buta. Banyak kali hati memberitahu kita, ada sesuatu yang tidak kena. Tetapi kita menafikannya. Kita lebih percayakan pandangan mata, hingga peringatan hati dan muhasabah minda, kita abaikan.

Di zaman dunia penuh kerosakan ini, misi menyelamatkan dunia memang sangat menarik hati orang yang baik, pintar, tetapi naif memperhambakan diri kepada golongan oportunis yang mengambil kesempatan.

Tanyalah pengikut al-Arqam, apa pengalaman mereka bersama Abuya yang serba sempurna itu.

Tanyalah kepada ramai lagi yang pernah terjerat dalam belitan memuja tokoh, apa kesudahan mereka.

Hatta dengan Rasulullah sallallahu alayhi wa sallam pun, semasa kita meletakkan kecintaan dan rasa hormat yang paling tinggi terhadap baginda, para sahabat masih boleh bersoal jawab, boleh mempertikaikan pendapat baginda, iaitu seorang MAHAGURU yang memanggil anak muridnya, SAHABAT.

Kita pernah membaca hadith Nabi sallallahu alayhi wa sallam tentang ‘sunnah’ Yahudi dan Nasrani:

Daripada Abu Sa’id al Khudri radhiyallahu ‘anhu, beliau berkata : Rasulullah sallallallahu alayhi wa sallam pernah bersabda : “Kamu akan mengikut jejak langkah umat-umat sebelum kamu, sejengkal demi sejengkal, sehasta demi sehasta, sehingga jikalau mereka masuk ke lubang biawak pun kamu akan mengikuti mereka”.

Sahabat bertanya : “Wahai Rasulullah, apakah Yahudi dan Nasrani yang engkau maksudkan?”

Nabi sallallallahu alayhi wa sallam menjawab : “Siapa lagi kalau bukan mereka?” [Hadith Riwayat Muslim]

Hadith ini selalu disyarahkan oleh agamawan bahawa kecelaan sunnah Yahudi dan Nasrani itu adalah hedonisme yang sinonim dengan Barat. Maka yang dipersalahkan dalam hadith ini adalah orang ramai, dan kebobrokan mereka meniru gaya hidup Barat yang jengkel. Kita mungkin terlupa, bahawa banyak ‘sunnah’ Yahudi dan Nasrani yang membinasakan itu, diungkapkan oleh al-Quran bukan sekadar tentang tingkah laku pengikut, tetapi banyak yang membabitkan salah laku para agamawan mereka.

Membina kekayaan daripada ajaran, mendoktrinkan pembodohan masyarakat, mengekalkan kebergantungan orang ramai kepada diri mereka, menekankan keberkatan Tuhan hanya ada bersama mereka, semua itu juga adalah sunnah Ahli Kitab yang turut menyelimuti kegelapan lubang biawak yang kita merangkak masuk itu.

Pada 1400 tahun jarak yang memisahkan kita dengan hari-hari Tanzil itu, perlulah kita menginsafi hakikat, bahawa agama ini perlu dibina dengan rasa rendah diri, saling belajar, dan meninggalkan paradigma golongan khusus – awam, sebaliknya kembali pada semangat murni guru agung kita, Rasulullah sallallahu alayhi wa sallam yang tidak menganak muridkan pengikutnya, tidak menyapu kaki mereka dengan lirikan jubah labuh baginda, tetapi mengangkat sebuah teladan yang tinggi, bahawa generasi yang dididik baginda itu adalah, SAHABAT.

Hasrizal @ www.saifulislam.com